Tijdens de Corona-crisis schrijven de ambassadeurs van Gelderland Herdenkt uit persoonlijk oogpunt over hoe zij deze vreemde tijd meemaken. Dit doen zij door een digitaal dagboek bij te houden op de website van Gelderland Herdenkt. Hier lees je het dagboek van Celine met haar verhalen, ervaringen en perspectieven.

9 mei 2020, Vught

Eind februari ging ik zorgeloos met school voor twee weken naar Turkije, maar dan kom je terug in chaos. In Turkije kregen we al te horen dat de eerste corona besmetting in Nederland was ontdekt. Daar bovenop kwam nog het nieuws van het overlijden van mijn opa. Ik wist dat als ik terug zou komen dat ik een hectische tijd in zou gaan, maar ik wist niet dat het zo erg zou veranderen.

Twee weken later kwam het nieuws naar buiten dat de scholen gingen sluiten. Ik zit zelf in het onderwijs en de twee dagen na de persconferentie van Mark Rutte stonden in het teken van spoedvergaderingen om te zorgen dat het onderwijs door kon gaan op afstand. Gedurende deze vergaderingen kregen we te horen hoe we om moesten gaan met Teams en maakten we planningen die paste bij de situatie. Verder maakten we afspraken over hoe we het gingen doen met toetsingen. De eerste week van het onderwijs op afstand was echt chaotisch. Leerlingen wisten niet hoe Teams werkte, sommigen waren niet gewend aan het feit dat ze thuis les kregen en kwamen niet online. Verschillende problemen kwamen naar voren, maar gelukkig heb ik die samen met de leerlingen kunnen oplossen en inmiddels loopt het onderwijs op afstand soepel.

Helaas begon ik op een gegeven moment verkouden te worden en te hoesten. Ik raakte benauwd en kon zelfs niet normaal een trap op lopen. Deze klachten werden alleen maar erger. Vooral het hoesten, waarvan ik hoofdpijn  en keelpijn kreeg en misselijk werd. Gelukkig had ik geen koorts. Mijn moeder zat ook ziek thuis en we besloten om na een week toch even de huisarts te bellen om advies te vragen. Over mijn moeder was ze al heel snel duidelijk dat het een voorhoofd holte ontsteking was, dus zij kreeg antibiotica. Bij mij was ze ook heel duidelijk: Waarschijnlijk heb je corona, dus ik wil dat je binnen blijft. Ik was er al een beetje aan gewend om binnen te blijven, omdat we dat al een week deden, maar ik kon soms dan nog naar buiten om onze hond uit te laten. Dat mocht nu dus niet meer, ik mocht helemaal niets meer. Het was om de mensen in mijn omgeving te beschermen, maar ik denk dat ik deze twee weken van isolatie het ergste waren aan de situatie. Mijn vriend woont 100 km hier vandaan en die mocht niet komen, ik mocht mijn familie niet zien en ik moest zo veel mogelijk uit de buurt van mijn moeder blijven. Dat betekende dus dat ik zoveel mogelijk op mijn kamer moest blijven. Ik heb me nog nooit zo gevangen gevoeld.

Ik was echt zo blij toen ik eenmaal 24 uur van mijn klachten af was. De huisarts had namelijk gezegd dat als dit het geval was, dat ik dan weer naar buiten mocht en bezoek mocht ontvangen. De eerste keer weer buiten was echt een verademing. Het deed me zo goed om alleen al de hond weer uit te mogen laten. Het fijnste was dat ik mijn vriend weer kon zien en een knuffel kon geven. Dat had ik echt gemist.

Geschreven door:

Celine Sibbelee

Ambassadeur van de Vrijheid – Gelderland Herdenkt

De digitale dagboeken van de ambassadeurs van Gelderland Herdenkt bevatten persoonlijke perspectieven en/of  meningen. De ambassadeurs zijn persoonlijk verantwoordelijk voor de meningen en standpunten die zij delen en maken in hun teksten.