Tijdens de Coronacrisis schrijven de ambassadeurs van Gelderland Herdenkt uit persoonlijk oogpunt over hoe zij deze vreemde tijd meemaken. Dit doen zij door een digitaal dagboek bij te houden op de website van Gelderland Herdenkt. Hier lees je het dagboek van Haidar met zijn verhalen, ervaringen en perspectieven.
Ambassadeur Haidar deelt in het kader van de digitale dagboeken een aantal situaties van vroeger en dromen die hij heeft gehad. Hij vluchtte in 2013 uit Aleppo naar Turkije en verhuisde later naar Nederland. Hoewel hij zich fysiek niet meer in de oorlog bevindt, achtervolgt deze hem nog steeds in zijn gedachten en dromen.
Hoewel hij in de huidige Corona crisis enkele overeenkomsten ziet met de situatie thuis in Syrië, is het toch heel anders. In zijn dagboek deelt hij enkele stukken over deze contrasten en blikt hij terug op herinneringen aan Syrië van vroeger.
Corona | Oorlog
Corona is op te lossen via een medicijn of via maatregelen, zodat deze verdwijnt en (hopelijk) geen effect meer op je heeft. Dit is anders als een oorlog. Ook al is deze officieel voorbij, het blijft op je geheugen staan en dit gaat niet meer weg.
In de coronacrisis moet je wel thuisblijven, maar je kan hier wel doen wat je wilt. TV kijken, sporten, met je vrienden praten. In de oorlog is je thuis ook wel je veilige plek, maar je weet niet hoelang dit zo blijft. Hier is je huis niet een plaats van rust, want je weet nooit wanneer er iets gaat gebeuren. Of er een bom op je huis valt, of je wel genoeg eten en drinken hebt… Je leeft eigenlijk constant in angst. Je blijft wel thuis, maar op een andere manier.
Door de coronacrisis stopt het dagelijkse leven voor een bepaalde periode. Er is echter wel weer hoop dat je snel weer terug kan naar je werk, je school, je vrienden of een andere plek. In een oorlog is dit ook heel anders. Je weet niet of je ooit nog naar je school kan en of deze er überhaupt nog wel staat straks. Je hebt totaal geen zicht over de toekomst en of het ooit nog hetzelfde als eerst zal worden.
In mijn dromen
Dromen zijn de baas, ik kan er niks aan doen. In mijn dromen zie ik gruwelijke dingen die ik heb meegemaakt. Er is een droom die ik maar niet kan vergeten…
Ik liep op blote voeten, gekleed in het wit. Ik liep door de straten van Aleppo en zag niets. Ik hoorde een geluid achter mij. Dat geluid herken ik maar al te goed en ik draai me om. Dan zie ik het: ‘Een bommenwerper’. Onder zijn vleugel hangt nog een bom. Mijn voeten staan vast, ik kan me niet bewegen. Ondertussen komt de bommenwerper dichterbij. Ik kan me nog steeds niet bewegen. Ik wil weg maar het lukt niet. Ik focus op de bom en dan springt hij los van het vliegtuig. Ik wil weg maar het lukt niet. De bom komt maar dichterbij en dichterbij. Dan zie ik de piloot, hij zwaait! Dan valt de bom en boort zich in mijn borst. Hij maakt een gat, zo groot! Ik kan door mijzelf heen kijken naar de grond achter mij. Ik val achterover met een knal in het zand. Geen pijn, mijn ogen kijken naar de hemel. Stilte. Ik wacht afgelaten af. Dan verlaat mijn ziel mij, ook in het wit. Hij stijgt op naar de hemel, naar boven.
Zo leven de meeste mensen die de oorlog hebben meegemaakt. Door deze dromen die ik ’s nachts heb, ga ik vier keer per week terug naar toen, terug naar de oorlog.
Het brandende huis
Een herinnering van vroeger
Op een dag sta ik op het balkon. Ik kijk uit over Aleppo. Ik zoek naar de vogels in de lucht, maar ik zie ze niet. Zelfs de moskeeën zijn stil. Dan hoor ik opeens een geluid boven mij, op het dak! Nieuwsgierig ga ik kijken. Als ik boven op het dak aankom zie ik een hoop van mijn buren. Er zijn hapjes, er is drinken. Ze letten niet op mij. Ik kijk in de richting waar ze naartoe kijken. Ik zie het opeens: er is daar een huis, het staat in brand. Mijn buren kijken naar het brandende huis terwijl ze eten, drinken en lachen alsof ze in de bioscoop zitten. Ik wil tegen ze zeggen: “Er zijn daar mensen, onze mensen, ze gaan dood!” maar ik roep niks, er komt geen geluid uit mijn mond. Ik blijf daar staan en ik kan alleen maar kijken. “Is de wereld gek geworden of ben ik het?”.
De demonstratie
Een herinnering van vroeger
Deze herinnering is van toen ik 13 of 14 jaar oud was. Ik was thuis toen ik de stemmen hoorden van demonstranten in de straten. Ik loop het balkon op. Er zijn zoveel mensen op straat. Ze lopen achter een auto met een luidspreker erop, vragend of mensen meekomen demonstreren. Ik roep dat ik met ze mee wil! Ze kunnen me helaas niet verstaan. Ik pak mijn jas en ik open de deur. Terwijl ik de trap afloop naar beneden kom ik mijn moeder tegen. Ze zegt: “Haidar, waar ga jij naartoe?”. Ik zeg tegen haar: “Demonstreren mam, luister maar!”. “Nee Haidar, je blijft hier”, zegt mijn moeder. “Mam ik wil graag mijn stem laten horen” zeg ik. “Nee Haidar, je blijft hier, anders ga je dood!” zegt ze terug. Ik kijk naar mijn moeder en zie haar angst, maar diep van binnen schreeuwt alles in mij, het moet eruit! Ik loop terug naar boven. “Haidar, waar ga je nu naartoe?!” vraagt mijn moeder. “Ik ga demonstreren!” zeg ik! “Wat?!” reageert mijn moeder. “Ja, vanaf het dak” zeg ik terug. Als ik boven kom open ik de deur en loop ik een paar stappen naar binnen. Alles in mij schreeuwt! Het moet eruit! Het is genoeg! Genoeg!! “Stop de oorlog!”. “Stop het bloedvergieten!”. “Stop de wapens!”. “We willen blijven leven!”. “Het is genoeg!”. Genoeg.
Geschreven door:
Haidar Habash
Ambassadeur van de Vrijheid – Gelderland Herdenkt
De digitale dagboeken van de ambassadeurs van Gelderland Herdenkt bevatten persoonlijke perspectieven en/of meningen. De ambassadeurs zijn persoonlijk verantwoordelijk voor de meningen en standpunten die zij delen en maken in hun teksten.
